Ahmet Amca

İstanbul'dan Konya'ya tekrar taşınmayı planlarken, Meram'de bahçeli, müstakil bir ev olsun; altlı üstlü oturursak da altta bir dede ile nine olsun, diye niyetlenmiştim. Konya'ya yıllık izinde geldiğimiz günün ertesi de Ahmet amcanın evini kiralamıştık.

Ahmet amca, 86 yıllık bir adam, 77'de Dereli bir ustaya yaptırdı evini. Mahallenin muhtarlığını da yaptı uzun süre, seveni çok, hem alaylı hem okumuş ilkokul beşe kadar. Günlük tutmuş, atmamış hiç resmi evrakları, askerde ne çok şey öğrenmiş.

Sevdi bizi Ahmet amca, biz de onu sevdik. Sevilmesi lüzum şeyleri severdi Ahmet amca, kedileri, ağaçları, sessizliği de biraz. Çocuk sevmezdi bir, başı götürmediğinden diye düşünür herkes ama bilirim, ben de bazı şeyler kadar çok sevemem çocukları.

İki kedimiz var, iki de biz demiştik, yavrumuz olmadığına da ayrı sevinmişti. Saklamadı da sevinci. Bir ay kadar sonra taşınabilecektik Ahmet amcanın evine, evi tutmak için bir ay beklemedik. Allahaısmarladık, geleceğiz deyip tutup evi döndük İstanbul'a.

Bir ay her gün, gelmedi bunlar deyişini duyar gibiyim, bahçede, havuzunun başında. Ne severdi havuzunu, kuşlara su, insana serinlik.

Bir ay dolup da taşındıktan sonra ayak üstü görüşme fırsatımız oldu Ahmet amcayla, ne acelem vardı bilmiyorum, ondan öğrenecek, dinleyecek bir sürü nasiyatim vardı oysa.

Nasılsın Ahmet amca diye sordu bir gün Hafize.

Yalnızım, dedi, adam. Nasılsın? Yalnızım. Bir suale cevap vermeyi öğretmekle yetinmedi, devam etti.

"Allah alacaksa önce erkeği alsın yanına." ekledi sonra, hanımına hep yardım et, yardımcı ol. Kendine kızıyordu aslında.

Ahmet amca ilk hanımını yıllar önce kaybetmişti. Hanımını özlediği o günden sonra, bir ambulans aldı gitti Ahmet amcayı. Bir ay da ben bekledim. Nerede kaldın Ahmet amca?

Gelmedi Ahmet ama, bugün altı sularında, hanımın yanına gitti. Daha ne öğrenecektim ondan, allahaısmarldık Ahmet amca.