ÇİÇEKLERİ SULADIK.

Aklı başında olmayan yaşlarımızdayız galiba. Düğünün ertesi günü hop İstanbul sonra içi bom boş bir ev. Evi düzeriz düzmesine ama tadını çıkararak yapmaya ant içmiş gibi yavaşız. Hesap kitap yapıyoruz sürekli. Sonra her eşyayı kutsuyoruz. İlk bir ay yorganımızı yatak gibi kullandık. Sonra bir yatak aldık. O yatağa bizden çok kediler sevindi. Ama kutsadık işte o yatağı. Değer verdik ona. Bizim yaptık onu. Yeni kokmadı hiç bir şey. Tanrım ne güzel kıymet bildirmen. Haliyle balayı da gecikti. Balayı dediğime bakmayın dostlar evlilik sonrası ilk gezi olduğu için balayı dedik adına. Yoksa bir yer görmekten farksız değildi bizim için. Kafaya koyduk ucuz olacaktı. Lüks olmayacaktı. Zaten şimdiye kadar hiç pahalı, lüks bir şeyimiz de olmamıştı. Deniz otobüsü bizim için en güzeliydi. Düşünün yirmi küsur yıl deniz görmeden yaşamış iki insan için deniz üstünde yolculuk yapmanın keyfini. Üstelik kara yoluna göre çok ucuz.  Ben Bursa diye tutturdum. Aldık Mudanya biletlerini. Çadır d

İstanbul'a taşınmak ve sonrası bir işsizlik ve parasızlık sürecine denk geliyordu. Esenyurt bize ucuz bir evi mümkün kılarken bir yandan da uzakta kalma, şehre dokunamama hissini yaşatıyordu. Her gün şehre inecek para ve enerjiyi bulamamak bir miktar bizi üzmeye başladığında keşfettik Büyükçekmece'yi. Evin yakınından bir dolmuşa binip E5'ten doğruca gidilince ulaşıyorduk buraya. Kendimi Mersin'in tatil beldelerinde gibi hissetmeme sebep oluyordu. İnsanlar koşturmasız ve yaz gibiydiler. Denizinin yosunlu olmasını saymazsak her şey harikaydı. Belediyenin çay bahçesi en güzel tarafıydı bizim için. Yaşlılar ve biz. Emekliler lokalini andıran bir semt. Ucuz çay, deniz kokusu, plastik masalarda kurduğumuz hayaller.  Gündüz ve gecesi değişiyordu ve biz her şeklini görmeye başlamıştık ve sevmiştik galiba. Akşam sahil boyunca heykele kadar yürümek ve Rota'da soluklanıp çay içmek bir ritüele dönüşmüştü. Rota'da bir yandan denizin o kıpırdanışını izlerken bir