TAŞINDIK EY HALKIM BU BİR İSYANA TEŞVİKTİR

31 Temmuz günü evlendik. Ertesi gün otelden çıkış yaptık ve ufak tefek eşyaları toplayıp Konya'dan İstanbul'a hareket ettik. İstanbul'da bir ev tutmuştuk görmeden.  Amaç Konya'dan hızla uzaklaşıp kendimizi metropole atmaktı. O zaman düğün ertesi balayı niyetine eşyasız ve yerini bilmediğimiz bizim olan ama hiç görmediğimiz eve gitmeliydik. İki adet kedi de cabası. Gece çıktık yola. Yedi kiloluk oğlum kucağımda kilometrelerce gitmek işkence gibi gelmedi. İnsan gençse, kanı kaynıyorsa, ayaklarının elverdiği ve gözünün kestiği kadar gidebiliyor yolları. Bunu o gece daha iyi test ettik.

Sabah Esenyurt'a geldiğimizde en zoru evi bulmaktı. Emlakçıya bir türlü ulaşamadık. Kucağımızda iki kedi ve uyanırlarsa ortalığı ayağa kaldıracaklar. Esenyurt'ta her ev birbirine benzer. Dışı beyaz, altın yaldızlı ve çatıkatlı evler. Bir buçuk saat sonra evi bulma sevinci. Eve girince yanımızdaki çadırı serdik yere ve uyuduk saatlerce. Çünkü rahatlamıştık bir kere bu bomboş ev bizimdi ve özgürdük.

Sonrası daha kolay olmadı tabi. Ama "daha zor zamanlarımız da olmuştu" dedik. Sınanmalar başlamıştı. Her gün eve yeni bir eşya ekledik. Salondaki köşe takımı hariç her şey ikinci eldi. Her eşya başkalarının anılarından kopup gelmişti. Şimdi bizim hatıralarımıza ekleniyordu. 

Bir çatı katında hayat başlamıştı bizim için. İstanbul'dan çok uzakta İstanbul'u yaşıyorduk. Çünkü kirası ucuzdu. Gençtik ve yola çıkarken gerekli gördüğümüz şeyler  iki kedi ve bir fotoğraftı. gençken yaşayacaktık bu hayatı. Korkmak için erkendi. Bu bir isyandı.

Ve isyanı biz kazanacaktık!